Aktorka Michèle Morgan chciała za główną rolę kobiecą 50 tysięcy dolarów. Kiedy producenci dowiedzieli się, że mogą pozyskać Ingrid Bergman za połowę mniejszą kwotę, powierzyli ją szwedzkiej aktorce.
Rolę Ilsy proponowano także Hedy Lamarr, ta jednak nie mogła jej zagrać, gdyż była związana kontraktem z MGM. Później grała tę postać w radiowym słuchowisku.
Michael Curtiz, który jest reżyserem filmu, był trzecim z kolei kandydatem do objęcia tej roli.
Na początku, w rolę Ricka miał się wcielić George Raft, jednak odrzucił tę propozycję.
Początkowo rolę Sama miała zagrać kobieta, rozważano kandydatury Hazel Scott, Leny Horne i Elli Fitzgerald.
Paul Henreid zagrał rolę Victora Laszlo wbrew swojej woli, zmuszony do tego kontraktem z Warnersem, który "wypożyczył" go Selznick International Pictures. Henreid uważał, że zagranie postaci drugoplanowej zniszczy jego karierę amanta filmowego.
Początkowo reżyserem filmu miał być William Wyler.
Do roli Ilsy brane były także pod uwagę: Ann Sheridan, Olivia de Havilland, Edwige Feuillère i Tamara Toumanova.
Kiedy Rick i Renault siedzą przy stoliku przed kawiarnią Ricka, znajdująca się na stole butelka pojawia się lub znika w zależności od ujęcia.
Kiedy Rick wsiada do pociągu, po długim staniu w deszczu na paryskim dworcu, jego płaszcz jest kompletnie suchy.
Podczas pogawędki Ricka z kapitanem Renaultem przed Café Américain, Rick zapala papierosa, a w następnym ujęciu zapala innego.
Kiedy Rick otrzymuje listy tranzytowe od Ugarta, chowa je do wewnętrznej, prawej kieszeni. Kiedy je wyjmuje, by ukryć w pianinie Sama, wyciąga je z wewnętrznej, lewej kieszeni.
Z perspektywy zespołu widać, że pianino Sama znajduje się blisko zespołu. Kilka chwil później to samo pianino, znajduje się zdecydowanie dalej niż było w poprzednim ujęciu.
Major Strasser jest oficerem Gestapo, jednak nosi mundur majora Luftwaffe.
Laszlo wchodzi do Ricka i siada z Ilsą po jego lewej stronie. Wkrótce potem, gdy kobieta zaczyna grać na gitarze i śpiewać, Laszlo siedzi z Ilsą po jego prawej stronie.
Podczas rozmowy pomiędzy Rickiem, a kapitanem policji w jego biurze, papieros ciągle się zmienia - czasami go brakuje, a czasami jest wypalony w różnych długościach.
Kiedy Rick i Ilsa słuchają dźwięku niemieckiej broni przez okno w Paryżu, Rick mówi, że to niemieckie 77. Niemcy nigdy nie używali w polu bitwy broni z kalibrem 77 milimetrowym, natomiast stosowali 88.
Na lotnisku, epolety na płaszczu majora Strassera znikają i pojawiają się pomiędzy ujęciami.
Kiedy Yvonne zostaje odesłana przez Ricka do domu, komentarze, które wykrzykuje, nie zgadzaja się z ruchem jej ust.
Kiedy Ilsa jest w sypialni Laslo, pokazana jest przy oknie na zewnątrz ulicy, chwilę później widzimy ją jak patrzy na ulicę przez okno. Ta sytuacja jest ukazana w pierwszym ujęciu z przyciemnianym oknem, a w drugim kadrze z oknem z żaluzjami.
Kiedy Rick rozmawia z Seńorem Ferrarim w Blue Parrot, w pierwszym ujęciu, na stole, widać butelkę między nimi. Ferrari otwiera ją, nalewa drinki i zamyka. W następnym ujęciu, butelki już nie ma ale pojawia się znów w kolejnym, otwarta.
Przed tym jak Ilsa kieruje pistolet w stronę Ricka, możemy dostrzec, że Rick pali papierosa. Jednak kiedy Rick przytula Ilsę, papieros znika.
Zdjęcia do filmu powstały w Yumie, Flagstaff, Tucson (Arizona, USA), Los Angeles i Burbank (Kalifornia, USA).
Wydanie soundtracku do filmu "Casablanca" trwało prawie 50 lat. Można było kupić wszystko co było zwiazane z filmem, z wyjątkiem skompowanej przez Maxa Steinera orginalnej muzyki. W archiwach studia Warner odnaleziono 20-minutowy orginalny materiał, który jest uzupełnieniem dotychczasowej ścieżki dźwiękowej.
Uważa się, że Michael Curtiz kręcił film na podstawie niekompletnego scenariusza i bez pomysłu na koniec. Nie jest to prawda - istniał dokładny scenopis, Curtiz udawał, że nie zna zakończenia. Aktorzy grający w filmie do końca nie wiedzieli, co stanie się dalej z granymi bohaterami. Jedynie Bogart znał zakończenie - jako gwiazdor miał prawo (zastrzeżone w kontrakcie) do wstępnej akceptacji scenariusza.
W sporządzonym w październiku 2004 rankingu Amerykańskiego Instytutu Filmowego, "Casablanca" została okrzyknięta filmem, który najlepiej pomaga mężczyznom w uwodzeniu kobiet.
W 2005 roku "Casablanca" zajęła trzecie miejsce w rankingu Digital Dream Door dla najlepszych filmów w historii. Wygrał "Ojciec Chrzestny", przed "Obywatelem Kane'em".
Znalazł się na liście 100 najwiekszych filmów w historii organizowanej przez magazyn Time w 2005 roku.
Po tym jak George Raft odmówił zagrania w filmie, wytwórnia Warner Brothers postanowiła zakwalifikować go do kategorii "B".
Max Steiner, który stworzył wielki hit "As Time Goes By", początkowo namawiał producentów Warnera, by zrezygnowali z tej piosenki.
Film ten zajął 1 miejsce w rankingu 101 najlepszych scenariuszy wszech czasów. Ranking został sporządzony po raz pierwszy przez Stowarzyszenie Amerykańskich Scenarzystów (WGA), zrzeszające 1400 autorów w 2006 roku.
"Casablanca" znalazła się na pierwszym miejscu listy 25 klasyków kina. Listę opublikował magazyn "Radio Times".
Zajął 1. miejsce w rankingu najlepszych filmów lat czterdziestych sporządzonym przez serwis "Yahoo! Movies".
W 2008 roku użytkownicy strony www.moviefone.com wybrali "Casablancę" najbardziej romantycznym filmem w historii kina.
Film zajął 1 miejsce w rankingu magazynu Newsweek na najlepsze filmy o miłości. (2009)
Okres zdjęciowy trwał od 25 maja do 3 sierpnia 1942 roku.
Bogart nosił buty na koturnie, żeby wydawać się wyższym od swojej filmowej partnerki - Ingrid Bergman.