(Spoiler będzie w samym końcu, widoczny dopiero po rozwinięciu tego tekstu. Osobom, które obawiając się go nie klikną, by się mój post rozwinął, już w części widocznej tekstu podpowiadam: oglądajcie film nawet jeszcze PO napisach, będzie tam Coda).


Rzeczy znakomite w tym filmie to: 1) montaż. Można nazwać montaż w filmie narracją, sposobem opowiadania i tu własnie dzięki cięciom godnym Wołodyjowskiego nie słabnie ciekawość widza. Gdy dana sytuacja w filmie kończy się, nie zawsze mamy od razu ukazanie, jak się skończyła, dostajemy często jakieś niby artystyczne kadrowanie, wolny przesuw kamery lub nieostre sylwetki (rośnie napięcie)... i wreszcie widzimy kto stoi za głowną bohaterką, albo po ataku na nią widzimy sytuację kilka minut późniejszą i by dowiedzieć się, co się stało, otrzymujemy retrospekcję.


2) { uwaga, za kilka wersów spoiler } siła aktorstwa i plastyczne ukazanie postaci, wyłamujące się ze stereotypowych podziałów typowych dla thrillera. Beth ma w sobie coś z bohaterek polskich filmów Kina Moralnego Niepokoju, gra tak i ma taką materię do grania jak z wczesnych filmów Kieślowskiego albo Zanussiego (prowincja, bar, pustka, konflikt z w tle), a potem okazuje się, że uwikłana jest w skomplikowane relacje z kilkoma jeszcze osobami, z których jedna mimo że pełni zawód misyjny i zaufania publicznego ma w swojej biografii postępek kryminalny... i właśnie ta ostatnia okazuje się raczej pozytywna,do czego zmuszają ją okoliczności. Trzeba z naciskiem podkreślić - Radha Mitchell jest wybitną aktorką, poprzez nią rozumiemy (lub nie rozumiemy) to, co się dzieje - inni aktorzy też są zarysowani wyraziście,


3) szkoła Hitchcocka - reżyser z montażystą, scenarzystą, operatorem igrają naszymi emocjami, znajdujemy w filmie nie tylko to, co nazwano na forum czymś jak z Tarantino (zakończenie), ale ja bym wskazywał też na Hitchcocka, jego dziedzictwem jest mistrzowska scena pokazująca wzmożoną uwagę dziewczynki wobec sytuacji w sklepie, której nawet my jeszcze nie rozumiemy, gdy Jack wydaje się atakować Beth - nie widzi tego matka dziewczynki, widzimy my i dziecko, ale i my, i dziecko nierozumiemy tego do końca, choć w różnym stopniu. Długo też nie znamy prawdziwych ról przybyszy, nie wiemy, kto naprawdę jest "zły", kto "dobry" - to przeciąganie rozstrzygnięć jest osiągnieciem filmu. W ramach tej szkoly Hitchcocka (a może uśmiecha się tu Tarantino) widzałbym też coś, co ktoś na forum uznał za niedostatek filmu - to, że nie wiemy, co było na płycie, nie znamy dokładnie historii przybyszy (efekt, który nazwałem klaustrofobicznym - on potęguje poczucie niesamowitości zdarzeń i napięcie, ale moim zdaniem też jest realistyczny - takie jest życie, my wpadamy często w wydarzenia i stajemy nagle wobec wyzwań). Samo zakończenie filmu też ma w sobie coś absurdalnego, niejasnego, a ironicznie jest dopowiedziane codą po napisach.


Film ma w sobie więcej wartości i filmowego błysku niż dziesiątki rozmaitych przereklamowanych filmów tak zwanych sensacyjnych Seagala, Van Damme'a, Stallone'a, a nawet ironizuje z filmów wybitnych, gdzie jednak główny bohater spełnia proste oczekiwania mas - jest skazany na sukces i nieomylność.By zwrócił się budżet.